نظارت در زندگی کودکان بزرگتر

برای آنکه والدین بتوانند حمایت کننده باشند بایستی بدانند فرزندشان چکار می کند و حالش چگونه است. گذار به نواجوانی به این مفهوم است که کودک به آزادی بیشتری نیاز دارد ولی همزمان نظارت و دخیل بودن والدین نقش مهمی دارد. از یکسو برای آنکه زود بتوان مشکل را کشف کرد، مثلاً اگر مطمئن نیستید فرزندتان با چه دوستانی معاشرت دارد، ولی همچنین برای آنکه رفتارهای مثیت را تشویق کرده و آنجا که لازم است راهنمائی کنید.

آیا می دانید فرزندتان شب ها چکار می کند و چه دوستانی را ملاقات می کند؟ برای والدین شیوه های بسیاری برای ادامه دخیل بودن و ایجاد آسایش حتی زمانی که کودک بزرگتر شده و استقلال بیشتری دارد نیز وجود دارد.

وقتی فرزندتان مدت زمان بیشتری را در بیرون خانه می گذراند، داشتن راهکارهایی برای حرف زدن و گوش دادن به فرزندتان اهمیت بزرگی پیدا می کند. در اینجا راهنمائی های مفیدی را برای چگونگی نظارت والدین بر زندگی روزمره کودک و کاهش ریسک رفتارهای مشکل ساز را جمع آوری کرده ایم. همچنین می توانید راهنمایی هایی در بخش "ارتباطات خوب" نیز دریافت کنید

ارتباطات خوب

چهار ستون اصلی برای والدین یک نوجوان

1: مقررات روشن و واضح

تعداد اندکی مقررات ولی روشن و واضح داشته باشید.
مثال: شما شماره تلفن افرادی که فرزندتان با آنها خواهد بود را دریافت کنید، و اینکه فرزندتان بایستی روزهای عادی هفته ساعت 8 شب و روزهای تعطیل ساعت 10 شب خانه باشد.

2: پیگیری

مقررات بایستی بصورت پیگیر رعایت شوند. وقتی فرزندتان مقررات را رعایت می کند بایستی تشویق و ترغیب شود. وقتی مقررات را رعایت نمی کند صریحاً به او گفته شود و پیامد مناسبی داشته باشد.

3: کنترل

بگذارید کودک بداند که مقررات را به این دلیل وضع کرده اید که برای او و ایمنی او اهمیت قائل هستید. کنترل کنید که فرزندتان در جائی گفته، باشد. با کنترل شما کودک یاد می گیرد که مسئولیت پذیر باشد و اینکه مقررات شما جدی گرفته می شوند.

راهنمائی:

کاری کنید که در باره مهمانی ها و برنامه هایی که فرزندتان به آنها می رود کسب اطلاع کنید، مثلاً اینکه افراد بزرگسال در محل حضور دارند و وضعیت امنی ایجاد می کنند.

4: ارتباطات

تماس مرتب و منظم با سایر والدین و کارکنان مدرسه باعث می شود در صورت بروز مشکل شما یک قدم جلوتر باشید. داشتن ارتباطات خوب با سایر اطرافیان بزرگسال کودک به عوامل زیر کمک می کند:

شما در کارهایی که فرزندتان می کند نظارت پیدا می کنید
یک شبکه محکم و ایمن اطراف فرزند خود ایجاد می کنید
در باره اماکن و افراد خطرناک اطلاعات دریافت می کنید
چندین نفر فرد بزرگسال به یکدیگر برای حل و فصل مشکل کمک می کنند

جرأت کنید در زندگی فرزندتان نقش داشته باشید

کودکان و نوجوانان به راحتی تحت تأثیر تجربیات خود و افرادی که ملاقات می کنند، قرار می گیرند. شما بعنوان پدر/مادر نقش مهمی بازی می کنید و لازم است با فرزندتان در باره چیزهای دشوار و حساس نیز صحبت کنید.

به فرزند خود کمک کنید تا احساسات خود را بشناسد.
وقتی فرزندتان ایده های نوینی به ذهنش می رسد به او گوش بدهید و با او گفتگو کنید.
برای کسب اطلاعات در باره سکس، مشروبات الکلی، مواد مخدر، ریسک های اینترنت و رسانه های اجتماعی مسئولیت پذیر باشید.
ارزش ها و اعتقادات خود را با کودک به اشتراک بگذارید. این امر یک سکوی مبداء حرکت به کودک می دهد.

نظارت بر کودک حتی زمانی که در خانه نیست

روی برنامه درسی فرزندتان نظارت داشته باشید.
کاری کنید وقتی فرندتان به خانه می رسد به شما یا یک فرد بزرگسال دیگر اطلاع دهد.
به فرندتان بگویید مایل هستید وقتی به محل تمرین یا دوست خود می رسد به شما اطلاع دهد.
با سایر بزرگترهای نزدیک فرزندتان تماس داشته باشید.

به فرزندتان یاد بدهید که قدر یک دوست خوب را بداند

کودکان همیشه در انتخاب دوستان خود عاقلانه عمل نمی کنند. به کودکان کمک کنید که خصوصیات ارزشمند یک دوست را در نظر بگیرند:

مهربان
با صداقت
با فکر
تحصیل را جدی می گیرد
مشروبات الکلی و مواد مخدر مصرف نمی کند

راهنمائی برای معاشرت با کودکان بزرگتر

بازی کنید/فعالیت های هوای آزاد
در مورد فامیل خود تعریف کنید
فرزندتان را با خود به برنامه های اجتماعی یا فرهنگی ببرید.
اجازه دهید فرزندتان دوستان خود را در فعالیت های خانوادگی بهمراه داشته باشد.
علائق فرزند خود را تشویق کنید (نقاشی، موزیک، آشپزی ...) و او را به یک انجکن/باشگاه/کلوپ هدایت کنید تا بتواند فعالیتی را که علاقه دارد در اوقات فراغت انجام دهد.

هنگام بروز علائم خطر فوق العاده بیشتر با کودک حرف بزنید

اگر احساس می کنید فرزندتان تغییر کرده یا یکی از موارد زیر اتفاق افتاده باشد با او فوق العاده بیشتر صحبت کنید. ترجیحاً از زاهنمائی های بخش "ارتباطات خوب" کمک بگیرید.

ارتباطات خوب

کودک دروغ می گوید و گوشه گیری می کند
کودک با دوستانی که شما آنها را نمی شناسید معاشرت می کند
طرز حرف زدن کودک عوض می شود و برداشت منفی دارد
نتایج تحصیلی او خراب می شوند

وقتی والدین علائم خطر را کشف می کنند اغلب احساسات شان برانگیخته می شود. ممکن است عاقلانه باشد که اول احساسات خود را کنترل کنید و سپس با کودک به شیوه خوبی صحبت کنید. در اینجا خط مشی های LUGN در قسمت زیر می تواند کمک کند. قضیه این نیست که نگرانی به تأخیر انداخته شود بلکه مسئله این است که برنامه ریزی کنید تا یک شانس برای گفتگو بدون منجر شدن به اختلاف وجود داشته باشد.

خط مشی های LUGN

L: به احساسات و افکار خود پی ببرید (هیجان زده، عصبانی، ترسان، لرزان)

U: ارزیابی کنید که در حال حاضر بیش از حد بر افروخته هستید و نتیجه نمی تواند مثبت شود.

G: اگر نمی توانید خشم یا بر آشفتگی خود را کنترل کنید محل را ترک کنید.

N: چه موقع وقت رسیدگی به این وضعیت است؟ برای طرح مجدد قضیه در مدت یک شبانه روز برنامه ریزی کنید.

راهنمائی های موجود در این صفحه والدین ریسک بروز اختلافات و رفتار های مشکل ساز را کاهش می دهد. ولی همیشه امکان پیشگیری از بروز رفتارهای مشکل ساز بطور تمام و کمال وجود ندارد. گاهی اوقات بایستی حد و مرز تعیین کرد بطور مثال وقتی کودک با دوستانی معاشرت می کند که هنجار ها و مقررات را زیر پا می گذارند، مشروبات الکلی و مواد مخدر مصرف می کنند، شب تا دیر وقت بدون اینکه اطلاع بدهند بیرون هستند و از مدرسه غیبت می کنند.

اینکه کودکان مرزها را امتحان می کنند بخشی طبیعی از بزرگ شدن است، ولی این اغلب برای والدین یک چالش می شود. اولین واکنش های ما ممکن است ناشی از ترس ما برای امنیت کودک باشد یا خشم از اینکه او اطاعت نمی کند. به وضعیت هایی که فرزند شما حد و مرز ها را تِست می کند فکر کنید. آیا اطمینان دارید که فرزندتان مقررات و انتظارات شما را می فهمد؟ آیا پیگیر بوده اید و وقتی حد و مرز ها زیر پا گذارده شده اند پیگیری کرده اید؟ از خط مشی های SUND برای تعیین حد و مرز سالم کمک بگیرید تا ریسک واکنش های احساسی و لحظه ای کاهش یابد:

خط مشی های SUND

S = پیامد های کوچک بهتر هستند

بهتر است پیامد های کوچک و پیگیر ایجاد شود نه پیامد های بزرگ ولی بدون پیگیری. ایجاد پیامد های کوچک آسانتر است. بطور مثال یک محدودیت یک روزه بهتر از یک محدودیت دو هفته ای است. یک محدودیت سخت و طولانی می تواند کودک را در وضعیتی قرار دهد که او نتواند پیروز شود که در عوض باعث افزایش رفتار های مشکل ساز می شود.

U = از مجازات کردن خودتان پرهیز کنید

بخشی از پیامد هایی را که برای فرزندان خود انتخاب می کنیم در واقع مجازاتی برای والدین است. بطور مثال اگر پیامد آن باشد که کودک بایستی یک روز تعطیل آخر هفته را در خانه باشد ممکن برای کودک دشوار تر باشد تا برای افراد بزرگسال چون درک افراد از زمان و شیوه های مختلف معاشرت اجتماعی متفاوت است. رویدادهای خاصی که ممکن است در تعطیلات رُخ دهد ممکن است به خواهش های مأیوسانه ای برای بخشش، جر و بحث و از این قبیل منجر شود. داشتن یک کودک عصبانی در تمام مدت تعطیلات آخر ممکن است برای والدین بسیار دشوار باشد. همچنین عاقلانه است که پدر/مادر تعیین پیامد و علت آنرا به کودک توضیح بدهد. اگر پیامد آنست که کودک بایستی شنبه شب زودتر به خانه بیاید مهم است که کودک علت آنرا بداند.

N = نه به تحقیر کودک

رفتارهای تحقیر آمیز باعث ستیزه جوئی شده و به کودک درک اشتباهی از چگونگی ارتباطات با دیگران می دهد. بهترین شیوه برای پرهیز از تحقیر کردن آنست که وقتی بر آشفته هستید پیامد هایی را تعیین نکنید.

D = کودک را برای آندسته از مقرراتی که رعایت می کند مورد توجه مثبت قرار دهید!

توجه والدین بایستی اغلب تا آنجا که ممکن است معطوف به رفتارهای قابل انتظار باشد. کاری کنید که کودک بداند وقتی او مقررات شما را رعایت می کند شما می بینید و توجه می کنید.

فیلم نمونه -وقتی احساسات غلبه می کند

این فیلم نمونه در باره شیوه های خوب و نه خیلی خوب هنگام کشف مشکلات در زندگی روزمره کودک است.

تعیین حد و مرز دشوار است و ممکن است گاهی اوقات لازم باشد با یک نفر شخص ثالث صحبت کنید. از صفحه کمک و حمایت بیشتر برای دریافت راهنمائی جهت مراجعه به محل صحیح کمک بگیرید.

حمایت و کمک بیشتر

واکنش به مشکل: روش خوب

واکنش به مشکل: روش نه خیلی خوب

جمع بندی

مشاهده کنید ولی بلافاصله واکنش نشان ندهید – شاید گذرا باشد
صبور باشید
راه ارتباطات را باز بگذارید
بهمراه فرزندتان علائق مشترک پیدا کنید
دوستان فرزند خود را بشناسید
وقتی فرزندتان با دوستان خود است بر او نظارت داشته باشید
با والدین دوستان فرزند خود حرف بزنید
برای گفتگو و گوش دادن به حرف های فرزندتان وقت صرف کنید
به مداخله ادامه دهید – علاقه نشان دهید و کنجکاو باشید